Reedycje Nico "The Marble Index" i "Desertshore" już w sprzedaży!

Wytwórnia Domino wydała dziś fizyczne reedycje drugiego i trzeciego solowego albumu Nico: "The Marble Index" z 1968 roku i "Desertshore" z 1970 roku"! Oba - od dawna niedostępne - teraz, z dźwiękiem zmasterowanym z oryginalnych taśm, pojawiły się na winylu i CD zawierając wcześniej niepublikowane zdjęcia Nico autorstwa Guy'a Webstera! Obie płyty były współprodukowane przez kolegę Nico z zespołu The Velvet Underground, Johna Cale'a i wywarły duży wpływ na ruch gotyckiego rocka!

Rok 1967 był przełomowy dla niemieckiej artystki Nico, która urodziła się jako Christa Päffgen w Kolonii w Niemczech w 1938 roku. Po wydaniu w marcu albumu "The Velvet Underground & Nico", opuściła grupę i nagrała swój pierwszy solowy album zatytułowany "Chelsea Girl". Była nim rozczarowana, zaniepokojona dodaniem fletu w aranżacjach, ale być może również poczuciem, że jeszcze nie wyraziła w pełni siebie w tych piosenkach. Tego lata zaprzyjaźniła się z Jimem Morrisonem z The Doors, który aktualnie triumfował na listach przebojów z "Light My Fire". Morrison zachęcił Nico do pisania swoich własnych utworów i gry na instrumencie. Wybrała fisharmonię, klawiaturę napędzaną pedałami, która działa jak małe organy. Akustyczna i stosunkowo przenośna – niezbędna w jej przejściowym trybie życia – a także ze zdecydowanie indywidualnym brzmieniem, fisharmonia była wyraźnie instrumentalnym odpowiednikiem Nico, która całkowicie poświęciła się swojemu rzemiosłu: kiedy nie pisała piosenek przy świetle świec w wannie, dzień i noc ćwiczyła na grę na tym instrumencie.

Wynikiem tych wysiłków był "The Marble Index" z 1968 roku - ambitna, bezkompromisowa płyta. Odważna od początku do końca, jej utwory są zarówno archaiczne, jak i abstrakcyjne, zapowiadając rozwój muzyki industrialnej i ambientowej. Nico została w studio wsparta przez swojego dawnego kolegę z zespołu, Johna Cale'a, co zapoczątkowało jego długą karierę jako producenta. Chociaż fisharmonia (harmonium) była wówczas popularna w zachodnich interpretacjach wschodniej ragi, Cale oparł się na klasycznych europejskich korzeniach instrumentu i połączył gotyckie teksty Nico z surowym instrumentarium.

Kiedy Nico nagrała swój trzeci solowy album, "Desertshore" z 1970 roku, już nie przypominała supergwiazdy, której wizerunek kiedyś zdobił ogromne plakaty na całym Manhattanie. Jej artystyczne odrodzenie wymagało nowej tożsamości wizualnej, a blond grzywka i białe garnitury zostały zastąpione obszernymi czarnymi ubraniami i rudymi, farbowanymi włosami.

Chociaż Nico zaczynała zmagać się z uzależnieniem od heroiny, które wpłynęło na resztę jej życia, "Desertshore" potwierdza, że stała się bardziej pewną siebie artystką, a Cale podkreśla ten rozwój aranżacjami, które szybują w przestworzach. "Desertshore" nawiązuje do niedawnych tragedii w życiu Nico: próby zabójstwa Andy'ego Warhola ("The Falconer"); śmierci jej matki ("Mütterlein") i utonięcia Briana Jonesa z Rolling Stones ("Janitor of Lunacy"). "You are beautiful and you are alone", śpiewa Nico w "Afraid" – to słowa, które trafiają w sedno jej skomplikowanego mitu.

"The Marble Index" i "Desertshore" uchwyciły Nico w kluczowym momencie autotransformacji. Te dwie płyty to portrety kobiety, którą bez wątpienia była: złożonej wizjonerki, której przeznaczeniem jest wpatrywanie się w jądro ciemności, nie bojąc się, że może się tam znaleźć.

„The Marble Index” tracklista:

1. Prelude

2. Lawns Of Dawn

3. No One Is There

4. Ari’s Song

5. Facing The Wind

6. Julius Caesar (Memento Hodie)

7. Frozen Warnings

8. Evening Of Light

9. Roses In The Snow (Bonus Track)

10. Nibelungen (Bonus Track)

 „Desertshore” tracklista:

1. Janitor Of Lunacy

2. The Falconer

3. My Only Child

4. Le Petit Chevalier

5. Abschied

6. Afraid

7. Mutterlein

8. All That Is My Own