Bruce Cockburn na swej trzydziestej już płycie, zapragnął w długo trwającej karierze powrotu do prostoty. Przeprosił się z akustycznymi instrumentami i naturalnymi brzmieniami z pogranicza folku, jazzu, rocka, bluesa i country. Udało mu się zarazem uchwycić aurę grania na żywo z małym zespołem. Sporą rolę odegrały w tym kobiety: niejaka Annabelle Chvostek, która akompaniowała artyście w studiu na mandolinie i dośpiewała sporo fraz, niczym Sharon Robinson na płytach Leonarda Cohena. Jenny Scheinman z kolei ozdobiła album również pięknymi partiami skrzypiec.
Siłą piosenek Cockburna od lat są nietuzinkowe, chociaż proste melodie. Tutaj doskonałością która dołączy do grona klasyków w rodzaju “Lord Of The Starfields”, “Lovers In A Dangerous Time” czy “Put It In Your Heart”, jest głęboki “The Iris Of The World”. A znaczące są też liczne momenty instrumentalne, nieodzownie akustyczne, bliskie kompozycjom Ry Coodera. Warto zauważyć więc jazzujące „Lois On The Autobahn” czy „Bohemian 3-Step”. Poza nimi to zestaw umiejętnie urozmaicony. Jest „Call Me Rose”, czyli ironiczna piosenka o Richardzie Nixonie, pojawia się nostalgiczny „Ancestors”, akustyczny blues „Five Fifty-One”, czy przeszczepiony rodem z Nashville „Called Me Back”.
Wokalista zawsze interesował się kondycją współczesnego człowieka, ekologią czy konfliktami w świecie. Wielokrotnie już przelewał na język muzyki doświadczenia z podróży po odległych zakątkach świata. Podobne tematy interesują go i teraz. Jest wiec zaniepokojenie nad losem żołnierzy wysłanych w punkty zapalne w antywojennym „Each One Lost”, jest smutna muzyczna pocztówka z Afganistanu w rozimprowizowanym „Comets Of Kandahar”. Obecne są wreszcie tematy bardziej uniwersalne („Boundless”, „Driving Away”), a jednak to wyraźne zaangażowanie pokazuje jak piosenki Kanadyjczyka są bliskie twórczości Jacksona Browne’a. Zresztą zaprzyjaźnieni panowie inspirują się nawzajem i współpracują od lat. 7/10