Taylor Swift wielokrotnie udowadniała, że potrafi zaskakiwać (i zachwycać) swoich słuchaczy. Niedawno prezentowała swój krążek folklore, który był nie tylko niespodzianką dla muzycznego świata, ale również czymś pełnym blasku i świeżości, czymś, co różniło się od pozostałych dokonań wokalistki.

I wait by the door like I'm just a kid

Use my best colors for your portrait

Evermore posiada podobną podstawę kompozycyjną do folklore. Melodie są do siebie symetryczne, poruszają podobne tematy, jednak to, na co warto zwrócić uwagę podczas słuchania, to teksty. Evermore nie jest jedynie zbitką wspomnień piosenkarki, a narracją pełną walorów estetycznych.
Mamy tu cowboy like me – kojącą i subtelną piosenkę, jedną z lepszych na albumie,
marjorie, będącą nostalgią po zmarłej babci, a także historię trudnej międzyludzkiej relacji (tolerate it), opisanej za pomocą poetyckich porównań.

In our history, across our great divide

There is a glorious sunrise

Dappled with the flickers of light

Taylor Swift po raz kolejny sięgnęła też po współpracę z innymi artystami, takimi jak HAIM, The National czy Bon Iver (pojawiający się również na jej poprzednim albumie).
Jednak ciężko tu znaleźć kompozycje, które są tak czarujące i zjawiskowe jak choćby august czy mirrorball, poznane zaledwie kilka miesięcy temu.
Zerkanie w stronę folku i puszczanie oczka do stylu country zostaje zastąpione towarzystwem alternatywy i popu. Utwory są lżejsze, mniej w nich smutku czy melancholii. Evermore to po prostu kolejny muzyczny rozdział w karierze piosenkarki.

Catching my death

And I couldn't be sure

I had a feeling so peculiar

That this pain would be for

Evermore

O ile wydanie tej płyty było zaskoczeniem, o tyle śmiało można stwierdzić, że nie jest ona bliską siostrą albumu folklore. Oczywiście, wyczuwa się chwilami podobny klimat, jednak nie przekonuje tak bardzo jak wydany wcześniej krążek. Pozostaje niedosyt i brak elementów zaskoczenia… Choć może to tylko preludium jej kolejnych muzycznych niespodzianek?

Ocena: 6/10