Za każdym razem, gdy Piotr Dziubek przyjmuje zlecenie na musical, tworzy konwencję zupełnie niepodobną do tej, którą sam wymyślił poprzednim razem. Pisze piosenki-jedyne-takie, nieprzewidywalne, diablo trudne. Łatwo sobie wyobrazić zmagania aktorów z Dziubkowymi nutami. A co z samym autorem? Czy ktoś przeżywa męki większe od niego? Czy ktoś zadał sobie trud, by zrozumieć trud kompozytora? Czyż portret artysty z czasów tworzenia nie jest tematem, który sam się wprasza na scenę? Spektakl Agaty Dudy-Gracz jest przeglądem najciekawszych dokonań Piotra Dziubka, ale też – co zapowiada scenariusz – mocno ironicznym spojrzeniem na historię piosenek do „Mistrza i Małgorzaty”, „Idioty”, „Ziemi obiecanej”, „Chłopów”, „Lalki”, „Frankensteina” i muzyki do „Medei”, „Akropolis”, „Solaris”, „Czyż nie dobija się koni”. Duda-Gracz reżyserowała w Capitolu tylko jeden spektakl z muzyką Dziubka – „Ja, Piotr Riviere…”, większość wymienionych tytułów to przedstawienia Wojciecha Kościelniaka. Ciekawie będzie popatrzeć na te utwory w rękach innego reżysera. Kompozytor – w myśl zasady nic o nas bez nas – osobiście skompilował ów zestaw „The Best Of”, na nowo go opracował, a całości dopilnuje jako jedna z osób dramatu.