Polski muzyk, kompozytor, wokalista, harmonijkarz i autor tekstów. Bluesman i propagator bluesa w Polsce, walczący ze stereotypowym pojmowaniem tego gatunku. Podkreśla często słowami Muddiego Watersa: "The blues had a baby and they called it rock 'n' roll". Ma na swoim koncie jedenaście pełnych albumów jako Irek Dudek, Irek Dudek Big Band, Irek Dudek Symphonic Blues i Shakin' Dudi. Wydał DVD koncertowe, album kompilację oraz antologię, nakręcił kilkanaście koncertów i programów TV dla polskich i zachodnioeuropejskich stacji. Jest laureatem m.in. nagrody publiczności festiwalu w Opolu, nagrody im. M. Jurkowskiej Programu III PR oraz Fryderyka 2011. Założył i po dziś dzień rokrocznie organizuje Rawa Blues Festival. Zaczął uczył się grać na skrzypcach mając 7 lat. Miał 15, gdy dostał pierwszą harmonijkę. Pod koniec lat 60. zaczął grać w Silesian Blues Band (po kilku latach, już bez Dudka, zespół przekształcił się w legendarne dziś SBB). Podczas studiów współpracował z grupą bluesowa Hall (1972), a w 1974 r. z jednym z najbardziej znanych wykonawców bluesa w Polsce Tadeuszem Nalepą.

Poważną przygodę z bluesem rozpoczął w założonym przez siebie w 1975 r. zespole Apokalipsa. Później, od 1977 r. tworzył duet Irjan z Juno Janowskim i wreszcie w 1981 r. zorganizował po raz pierwszy Rawa Blues Festival.

Podczas trzeciej edycji tego festiwalu w 1983 r. zaprezentował Sesję Bluesową, bluesowy big-band działający z przerwami do dziś i pozostający jedyną tego rodzaju formacją w Europie. Rok później pojawił się Shakin’ Dudi – dowcipny komentarz ówczesnej polskiej rzeczywistości (teksty Darka Duszy), ubrany w punkowe rytmy (kompozycje Dudka). Ten zespół przyniósł mu największe przeboje, m.in. „Au sza la la la”, „Och Ziuta” czy „Za dziesięć minut trzynasta”.

Działalność Irka Dudka zyskała mu tytuł „muzyka roku 1985” w prestiżowej ankiecie magazynu Jazz Forum. W 1986 r. odbyła się trasa Blues-Rock Top, niezwykle ważna dla popularyzacji bluesa i boogie w naszej ojczyźnie, podczas której na czele dużej formacji koncertował w dużych miastach i miasteczkach, trafiając z bluesem pod strzechy. Od 1988 r. przez kilka lat mieszkał w Holandii, przyjeżdżając do kraju przygotowywać kolejną Rawę Blues. Do dziś zresztą prezentuje na każdej Rawie swoje kolejne, często premierowe projekty artystyczne.

W 1993 r. przedstawił swój kolejny projekt Symphonic Blues, łączący bluesowe elementy z symfoniczną tkanką instrumentów smyczkowych. Przedsięwzięcie to podobało się publiczności również w Niemczech, Austrii i Holandii, a występ w klubie „Subway” w Kolonii utrwalono na płycie sprzedawanej w Europie.

Fascynacja Dudka neo swingiem przynosi trzy płyty, wydane pod szyldem Shakin Dudi, z muzyką łączącą rock`n`rolla i swinga. Zespół wznawia aktywną działalność koncertową w 2004, a w 2008, w nowym składzie (ale wciąż z Darkiem Duszą) Shakin Dudi wydaje album "Złota płyta - ciąg dalszy". W październiku 2008 wydana została "Ziuta Blues", czyli biografia Dudka autorstwa Marcina Babko.

W maju 2010 wydał pierwszą od 15 lat płytę stricte bluesową - „Dudek Bluesy", wyróżnioną m.in Fryderykiem. Tytuł albumu nieprzypadkowo nawiązuje do terminu "jazzy"... Jego ostatni, jak dotąd, album to wydany w 2011 r. „Bo ładnym zawsze lżej”, firmowany przez Shakin' Dudi. To, co uderza po pierwszym przesłuchaniu tej płyty, to energia. Ballad na tej płycie prawie nie ma. Przeważają utwory szybkie i rytmiczne. Aż trudno uwierzyć, że Irek Dudek nagrał ją sobie w prezencie na 60. urodziny.